Την εντοπίσαμε στο Λος Άντζελες που βρίσκεται αυτή την περίοδο προετοιμάζοντας το έδαφος για την κυκλοφορία στην Αμερική του ντεμπούτο της, "Family Jewels". Οι πρώτες της λέξεις; “Καλησπέρα! Τι κάνεις;!”
Μιλάς τόσο καλά ελληνικά;!
Έτσι νομίζω. Αλλά θα προτιμούσα να κάνουμε τη συνέντευξη στα αγγλικά. Φοβάμαι μήπως χρησιμοποιήσω λάθος λέξεις και παρεξηγηθώ.
Οk, κανένα πρόβλημα. Αν δεν κάνω λάθος πέρασες αρκετά χρόνια από την παιδική σου ηλικία στην Αθήνα, σωστά;
Έζησα στην Ελλάδα μέχρι να κλείσω τα 4. Μετά έπρεπε να μετακομίσουμε στην Ουαλία. Αλλά κάθε καλοκαίρι επέστρεφα για να βλέπω την οικογένεια του πατέρα μου. Στα 14 εγκαταστάθηκα και πάλι μόνιμα στην Αθήνα. Έφυγα ξανά όταν αποφάσισα να σπουδάσω μουσική.
Ποια είναι η καλύτερη και ποια η χειρότερη μνήμη σου από τα μέρη μας;
Είναι τόσες πολλές οι ωραίες εικόνες που κουβαλάω στο μυαλό μου! Οι περισσότερες έχουν να κάνουν με απλές, οικογενειακές καταστάσεις, όχι τίποτα πιο ιδιαίτερο από αυτό που ζεις εσύ και οι υπόλοιποι Έλληνες. Στην Ελλάδα, σε ό,τι έχει να κάνει με την οικογένεια και τις προσωπικές σχέσεις τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά και πολύ πιο ζεστά σε σχέση με την Αγγλία. Ποιος ξέρει, ίσως να έχει να κάνει με τον ήλιο! Πάντως αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάτι κακό που μου έχει μείνει από την Ελλάδα, σίγουρα είναι η απίστευτη κίνηση και οι τρύπες στους δρόμους. Είναι τόσο μεγάλες που χωράνε ολόκληρο φέρετρο.
Έχω ακούσει ότι παράτησες τις σπουδές σου σε τέσσερα διαφορετικά πανεπιστήμια…
Έτσι ακριβώς είναι. Γρήγορα κατάλαβα ότι δε με ενδιέφερε να αποκτήσω κλασική μουσική παιδεία.
Μάλλον δεν είναι το πρώτο πράγμα που χρειάζεται κάποιος που θέλει να γράψει ποπ μουσική…
Δεν έχεις άδικο. Ο βασικός λόγος που ήρθα στην Αγγλία ήταν γιατί ήξερα μέσα μου ότι ήθελα να γίνω τραγουδίστρια και μουσικός. Οι μουσικές σπουδές ήταν απλά ένας καλός τρόπος για να μπορέσω να πάρω ένα φοιτητικό δάνειο ώστε να έχω τα χρήματα να ασχοληθώ με αυτό που πραγματικά ήθελα. Επίσης ήταν κάτι που ήθελαν πολύ οι γονείς μου. Για τους Έλληνες γονείς έχει πολυ μεγάλη σημασία αυτό το – πως το λένε; - το “χαρτί”. Κάθε φορά που μιλάω με τη γιαγιά μου αυτό μου λέει ακόμη. “Να πάρεις το χαρτί κορίτσι μου!” Φαντάζομαι οι γονείς μου ακόμη και στα 40 μου θα περιμένουν τη μέρα που θα τους πω ότι ορκίζομαι!
Άκουγες φανατικά μουσική από πολύ μικρή;
Η αλήθεια είναι ότι στο σπίτι μου ακουγόταν συνέχεια μουσική. Από τη μία ήταν η μαμά μου που έπαιζε συνέχεια δίσκους των Abba και από την άλλη ο πατέρας μου που άκουγε καταπληκτική ελληνική μουσική που μου φαινόταν σαν από άλλο κόσμο. Πιστεύω ότι με κάποιο τρόπο τα ακούσματα του πατέρα μου έπαιξαν μεγάλο ρόλο στο πως αντιλαμβάνομαι τη μουσική σήμερα.
Θυμάσαι πως ένιωσες όταν άκουσες για πρώτη φορά τα τραγούδια σου στο ραδιόφωνο;
Χοροπηδούσα σαν τρελή πάνω στο κρεβάτι μου. Αλλά δυστυχώς κανείς δεν ήταν μπροστά για να με φωτογραφήσει! Πάντως δεν έχουν αλλάξει και πολλά από την “πρώτη φορά”. Εξακολουθεί να με συναρπάζει. Μπορείς να πεις ότι είμαι ευτυχισμένη.
Ευτυχισμένη που κατάφερες επιτέλους να γίνεις ποπ σταρ;
Δε θα το έλεγα ότι είμαι ποπ σταρ. Δεν ήταν ποτέ το όνειρό μου να γίνω διάσημη, ένα ποπ είδωλο. Ούτε έχω γίνει φυσικά. Μπορεί όντως το “Family Jewels” (σ.σ. το ντεμπούτο της) να ακούγεται ποπ, αλλά αυτό έγινε τυχαία. Και στο μέλλον νομίζω ότι θα ακολουθήσω διαφορετική πορεία, θέλω να κάνω και άλλα πράγματα. Να τραγουδήσω για όλα αυτά που με απασχολούν, για όλα αυτά που θέλω να δω να αλλάζουν στον κόσμο.
Ξέρεις φαντάζομαι ότι τουλάχιστον σε πρώτο επίπεδο δε δίνεις την εντύπωση ότι με τα τραγούδια σου θέλεις να κάνεις κάποιο, ας το πούμε πολιτικό statement.
Κι όμως ξέρω τι συμβαίνει στον κόσμο γύρω μου. Δεν κλείνω τα μάτια και τα αυτιά μου στις αδικίες. Να, τις προάλλες συζητούσα με μία φίλη μου ότι θα ήθελα να δω το κίνημα του φεμινισμού να ξεφεύγει από τα τετριμμένα και τα κλισέ, να εναρμονίζεται με την εποχή μας, για να καταφέρει πράγματα. Δεν ξέρω, μήπως να μην το γράψεις αυτό; Μπορεί να νομίζει ο κόσμος ότι είμαι καμιά τρελή φεμινίστρια!
Έχεις καθόλου το άγχος της διάρκειας; Να παραμείνεις επίκαιρη για πολύ καιρό;
Δε νομίζω. Και να το είχα, ποιος θα μου το εγγυόταν ότι δε θα με ξεχνούσε ο κόσμος; Είναι λίγο περίεργη η κατάσταση. Από τη μία με το ιντερνετ και το MySpace έχουν όλοι πλέον ένα καλό βήμα για να προμοτάρουν τη μουσική τους. Από την άλλη, καθημερινά ο κόσμος ενημερώνεται για τόσους καλλιτέχνες, που τελικά ίσως η μουσική να γίνεται πιο αναλώσιμη. Κι εγώ μέσα από το MySpace ξεκίνησα. Τώρα το που θα καταλήξω, δεν έχω ιδέα…
Τώρα που ο δίσκος σου θα κυκλοφορήσει και στην Αμερική, έχεις κι εσύ, όπως όλοι οι μουσικοί από τη Μεγάλη Βρετανία, την αγωνία για το αν θα καταφέρεις να κάνεις το breakthrough εκεί;
Πριν από μερικές μέρες έδωσα δύο συναυλίες στη Νέα Υόρκη. Μετά πήγα στο Λος Άντζελες. Και ομολογώ ότι ήταν καταπληκτικά. Ένιωσα ότι ανάμεσα σε μένα και τον κόσμο υπήρχε μία επαφή που με το βρετανικό κοινό δεν την έχω νιώσει ακόμη. Είμαι αισιόδοξη, αλλά όχι αγχωμένη. Αν και γενικά με την Αμερική έχω ένα κόλλημα από τότε που ήμουνα μικρό παιδί.
Με το άλλο σου κόλλημα, την Ελλάδα, τι θα γίνει; Πότε θα έρθεις για συναυλία;
Το πιστεύεις ότι ακόμη δε μου το έχει προτείνει κανένας; Άντε παιδιά, πλησιάζει το καλοκαίρι!
Λένε ότι τα διαμάντια είναι παντοτινά. Τα δικά σου Διαμάντια;
Φυσικά θα κρατήσουν για πάντα! Μπορεί όχι ακριβώς με την τωρινή μορφή. Αλλά αυτό που θέλω να πω είναι ότι δε μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να μην ασχολείται με τη μουσική. Εντάξει, κι εγώ σε καμιά δεκαριά χρόνια θα ήθελα να έχω οικογένεια, να έχω κάνει ένα παιδί. Μπορεί να μην έχω την ίδια όρεξη να δίνω συναυλίες κάθε μέρα. Αλλά μουσική θα συνεχίσω να γράφω. Ελπίζω να υπάρχει κόσμος που θα θέλει να την ακούσει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου