Μία νέα πολυτελής έκδοση ζωντανεύει τα έργα και τις ημέρες του Κομπέιν και των υπόλοιπων αντιηρώων του grunge. Πριν καλά-καλά σταματήσουν να κλαίνε με μαύρο δάκρυ οι φανατικοί των Nirvana για τον αυτοπυροβολισμό του Κομπέιν, και κλείσουν οι τηλεφωνικές γραμμές βοήθειας που είχε ανοίξει το MTV για τους πιτσιρικάδες που ψυχολογικά είχαν «περάσει απέναντι», στις 9 του μακαρίτη, που λένε δηλαδή, δεν ήταν λίγοι οι «ειδήμονες» της ροκ κουλτούρας που σχεδόν πείσμωσαν να αποκαθηλώσουν το νεκρό είδωλο (στις 5 Απριλίου συμπληρώνονται 16 χρόνια από το «μπαμ»). Γιατί «σιγά, ο Κομπέιν δεν ήταν δα και ο καλύτερος συνθέτης της γενιάς του». Γιατί «άλλωστε οι Nirvana δεν ήταν η καλύτερη μπάντα από τη grunge έκρηξη του Σιάτλ». Ακόμη και αν ισχύουν όλα αυτά, όλοι αυτοί κοιτώντας το δέντρο έχαναν το δάσος. Γιατί ο Κομπέιν ήταν ο πιο σημαντικός συνθέτης της γενιάς του και οι Nirvana για ένα «τέρμινο» ήταν όχι η πιο σημαντική μπάντα απλώς μιας στενάχωρης, βροχερής πόλης της δυτικής ακτής των ΗΠΑ, αλλά ολόκληρου του πολύπαθου ροκ, το οποίο άλλωστε και επανέφεραν στο προσκήνιο, ρίχνοντας με το Nevermind τον Μάικλ Τζάκσον από την πρωτιά των τσαρτ. Χαζεύοντας τα ενσταντανέ του διάσημου φωτογράφου Μάικλ Λαβίν από τη «χρυσή εποχή» του Σιάτλ και διαβάζοντας τα απομνημονεύματα του Θέρστον Μουρ των Sonic Youth (που ουσιαστικά αποτέλεσαν τη μπάντα-πρότυπο της όλης φάσης, αν και δεν ζούσαν και έπαιζαν στη Νέα Υόρκη) που γεμίζουν τις σελίδες του Grunge, σχεδόν σου έρχεται να πάρεις (ξανά;) τηλέφωνο το MTV.
Του Θεοδόση Μίχου-ESQUIRE
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου