Με έναν ελάχιστα διεισδυτικό συλλογισμό μπορείς εύκολα να καταλάβεις σε πόσο δύσκολη θέση βρίσκεται ένα συγκρότημα σαν τους MGMT.
Ένα συγκρότημα που ένα χρόνο μετά τη σύλληψή του, χωρίς να έχει δημιουργήσει γύρω από το όνομά του κανένα buzz της προκοπής (ή έστω ένα buzz μεγαλύτερο από αυτό των υπολοίπων γκρουπ της υποτιθέμενης σκηνής από την οποία προέρχεται) κυκλοφορεί ένα ντεμπούτο που τυχαία ή μάλλον μοιραία περιέχει δύο τραγούδια τόσο ακραία πιασάρικα που παρασύρουν τη μπάντα σε ένα ξέφρενο rollercoaster δημοσιότητας. Στοιχηματίζω ότι το «Time to Pretend» και το «Kids» των MGMT, μόλις ξεπεράσουμε το γεγονός ότι γκώσαμε να τα ακούμε σε μπαρ, σε κλαμπ και σε διαφημίσεις, είτε στην κανονική είτε σε μία από τις δεκάδες ρεμιξαρισμένες τους βερσιόν, θα αποκτήσουν τη θέση που τους αρμόζει ανάμεσα στα καλύτερα singles των περίπου έξι δεκαετιών που άλλοτε ζει και άλλοτε φυτοζωεί η ευρύτερη ροκ κουλτούρα. Όπως στοιχηματίζω, ότι οι MGMT θα πρέπει να έπαθαν ένα σχετικό κοκομπλόκο βλέποντας μέσα σε ένα χρόνο να μετατρέπονται από έγκριτα darlings των (στα χαρτιά) ψαγμένων μουσικο-bloggers, σε «σιγουράκι» στα sets των Djs του (κάθε) Venue που ακόμη έχουν περί πολλού κάτι απολειφάδια τύπου Sasha.
Εξ ου και τώρα που κυκλοφορούν το δεύτερο τους άλμπουμ, «Congratulations», είναι σα να προσπαθούν ολίγον τι άτσαλα να μας πείσουν για το τίμιο των προθέσεων τους (αν και κανείς, πέραν των τίγκα στη σαχλαμάρα μουσικο-bloggers ουδέποτε αμφισβήτησε ότι ξεκίνησαν με λιγότερο «τίμιες» indie προθέσεις απ’ ότι οι White Stripes για παράδειγμα). Να μας πείσουν ότι δεν είναι τίποτα λιγότερο από μία μπάντα που (πρώτα απ’ όλα στο μυαλό των μελών της) βαδίζει με στέρεα βήματα στην ψυχεδελική ρότα που ξεκινάει από το 60s σταυροδρόμι των Βρετανών Yardbirds και των Αμερικανών 13th Floor Elevators. Να μας πείσουν ότι δεν είναι η μπάντα που στην καθισιά της βγάζει το ένα κλασικό (μικρή υπερβολή) single μετά το άλλο (γι’ αυτό και συνειδητά αποφάσισαν να μην κυκλοφορήσουν ούτε ένα από το νέο άλμπουμ). Και άντε πες ότι μας έπεισαν. Τι κέρδισαν; Και το κυριότερο, τι κερδίζουμε εμείς που τους ακούμε; Σοβαρά τώρα.
* Από το Esquire Μαϊου που κυκλοφορεί.
Δευτέρα 26 Απριλίου 2010
MGMT...Κακό Πράγμα Η Σοβαροφάνεια
Με έναν ελάχιστα διεισδυτικό συλλογισμό μπορείς εύκολα να καταλάβεις σε πόσο δύσκολη θέση βρίσκεται ένα συγκρότημα σαν τους MGMT.
Ένα συγκρότημα που ένα χρόνο μετά τη σύλληψή του, χωρίς να έχει δημιουργήσει γύρω από το όνομά του κανένα buzz της προκοπής (ή έστω ένα buzz μεγαλύτερο από αυτό των υπολοίπων γκρουπ της υποτιθέμενης σκηνής από την οποία προέρχεται) κυκλοφορεί ένα ντεμπούτο που τυχαία ή μάλλον μοιραία περιέχει δύο τραγούδια τόσο ακραία πιασάρικα που παρασύρουν τη μπάντα σε ένα ξέφρενο rollercoaster δημοσιότητας. Στοιχηματίζω ότι το «Time to Pretend» και το «Kids» των MGMT, μόλις ξεπεράσουμε το γεγονός ότι γκώσαμε να τα ακούμε σε μπαρ, σε κλαμπ και σε διαφημίσεις, είτε στην κανονική είτε σε μία από τις δεκάδες ρεμιξαρισμένες τους βερσιόν, θα αποκτήσουν τη θέση που τους αρμόζει ανάμεσα στα καλύτερα singles των περίπου έξι δεκαετιών που άλλοτε ζει και άλλοτε φυτοζωεί η ευρύτερη ροκ κουλτούρα. Όπως στοιχηματίζω, ότι οι MGMT θα πρέπει να έπαθαν ένα σχετικό κοκομπλόκο βλέποντας μέσα σε ένα χρόνο να μετατρέπονται από έγκριτα darlings των (στα χαρτιά) ψαγμένων μουσικο-bloggers, σε «σιγουράκι» στα sets των Djs του (κάθε) Venue που ακόμη έχουν περί πολλού κάτι απολειφάδια τύπου Sasha.
Εξ ου και τώρα που κυκλοφορούν το δεύτερο τους άλμπουμ, «Congratulations», είναι σα να προσπαθούν ολίγον τι άτσαλα να μας πείσουν για το τίμιο των προθέσεων τους (αν και κανείς, πέραν των τίγκα στη σαχλαμάρα μουσικο-bloggers ουδέποτε αμφισβήτησε ότι ξεκίνησαν με λιγότερο «τίμιες» indie προθέσεις απ’ ότι οι White Stripes για παράδειγμα). Να μας πείσουν ότι δεν είναι τίποτα λιγότερο από μία μπάντα που (πρώτα απ’ όλα στο μυαλό των μελών της) βαδίζει με στέρεα βήματα στην ψυχεδελική ρότα που ξεκινάει από το 60s σταυροδρόμι των Βρετανών Yardbirds και των Αμερικανών 13th Floor Elevators. Να μας πείσουν ότι δεν είναι η μπάντα που στην καθισιά της βγάζει το ένα κλασικό (μικρή υπερβολή) single μετά το άλλο (γι’ αυτό και συνειδητά αποφάσισαν να μην κυκλοφορήσουν ούτε ένα από το νέο άλμπουμ). Και άντε πες ότι μας έπεισαν. Τι κέρδισαν; Και το κυριότερο, τι κερδίζουμε εμείς που τους ακούμε; Σοβαρά τώρα.
* Από το Esquire Μαϊου που κυκλοφορεί.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου